تازگی ها به زوایای جدید و عجیب غریبی از خودم پی بردم. اینکه دوستانم به تعداد انگشتای دستن و دلم کمتر مهمونی می خواد و از تو جمع قرار گرفتن می ترسم!
دیروز رفتم باشگاه و به عنوان تنها دختر خارجی اونجا، زیر نگاه های دختر پسرهای چشم بادومی، زمان زیادی کشید تا خودمو جمع و جور کنم بفهمم کجام و باید چیکار کنم! بعدشم خیلی زود اومدم خونه.
این روزا خیلی روحیه مو از دست دادم. توی این شهر غریب بین آدمایی که زبونمو نمی فهمن! همون یه اپسیلون روحیه اجتماعی هم که داشتم داره محو می شه.
و من دقیقا عاشق دخترای برعکس خودم پرانرژی و شیطون و اجتماعی هستم. اونایی که تا وارد یه جمع می شن همه عاشقشون می شن! تمام چیزی که کم دارم فقط روحیه و اعتماد به نفسه. دقیقا ویژگی هایی که دارم اینجا از دستشون می دم و این برام خیلی درد آوره.
چند روزیه که مثل دیوونه ها هی بیخودی اینستاگرام و تلگرامو چک می کنم. اون جدیدا شب و روز توی تلگران آنلاینه! حدس میزنم بلاخره یه عشق تازه پیدا کرده. این داره منو دیوونه می کنه. نمی دونم با اینکه راهمون از هم جدا شده و من با یکی دیگه ازدواج کردم چرا فکرش دست از سرم بر نمی داره. تقریبا هر کاری می کنم برای اینه که به اون نشون بدم که من از عشق الانش خیلی بهترم و اون دیگه یکی مثل منو پیدا نمی کنه و به خودم بفهمونم که اون لایق من نبوده و من با انتخاب همسرم به تمام موفقیت ها و آرزوهای زندگی مشترک و شخصیم می رسم.
روزی صد بار مثل دیوونه ها چک می کنم که فقط آنلاینه یا نه ! وقتی آنلاین باشه مدتها می شینم به شماره ش و اون نوشته online نگاه می کنم!
می خوام خودمو نجات بدم!
