خوشبحتی رو نمی شه جایی پیدا کرد. اون تو ذهن خودته. وقتی پیداش کنی، کوچکترین اتفاقات شیرین دنیا برای تو آواز خوشبختی می خونن. مثلا آبی که داره تو کتری قل قل می کنه، دو تا فنجون تمیز و چایی داغ و خوش عطری که با عشق میریزی تا کنار هم بشینین و خوشبختی رو سر بکشین. و لحظه های قند و چای، روزتونو بسازن.
حالا شش ماه از زندگی مشترک ما می گذره و من به قدرت فوق العاده ذهن ایمان آوردم. تا شش ماه پیش تمام احساس خوشبختی برای من توی یک آدم خلاصه می شد! وقتی از دستش دادم خوشبختی من هم پیشش جا موند. روزها و شبهایی که توی خونه همسرم تنها بودم، بلند بلند گریه می کردم و خودمو سرزنش می کردم که چرا با اون آدم نموندم. تمام عکس ها و خاطراتش فلبمو چنگ می زد. روزهای اول ازدواج، فکر اینکه اشتباه کردم زندگیمو داشت زیر و رو می کرد. پنهانی با اون حرف می زدم و همیشه هم همسرم متوجه حال و روزم می شد. درمانده شده بودیم. زندگی زشت بود!
امروزز کنار همسرم آرومم ولی با اینکه می دونم همسرم انتخاب مناسبی برای منه، ذهنم هنوز گاهی تکه های خوشبختی رو توی خاطرات اون آدم، تو عکساش، اینستاگرامش و علامت آنلاین روی تلگرامش جست و جو می کنه! و این قدرت ذهنه! که بر خلاف روند زندگیم، گاهی منو غرق گذشته می کنه.
دلم میخواد لحظه های قند و چایِ زندگیم نجاتم بدن.
